'വന്യം' (ചെറുകഥ)
വിവേക് ചന്ദ്രൻ
തൃശൂർ എൻജിനീയറിങ് കോളേജിലെ സഹപാഠിയും പ്രിയസുഹൃത്തുമായ വിവേക് ചന്ദ്രന്റെ ആദ്യ കഥാസമാഹാരമായ 'വന്യ'ത്തെ കുറിച്ച് അങ്കമാലി ബേസിൽ ബുക്സിന്റെ FB പേജിൽ എഴുതിയ പുസ്തകപരിചയം സസ്നേഹം പങ്കുവെക്കുന്നു:
https://www.facebook.com/1817472791853184/posts/2293941437539648/
കൂട്ടത്തിൽ ഇത്രയും കൂടി കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നു:
കണക്കിന്റെ ഒരു പ്രത്യേകത നിങ്ങൾക്കതിൽ അവ്യക്തത സൂക്ഷിക്കാനാവില്ല എന്നതാണ്. തെറ്റായ ഒരു ഊഹം ഒരു നീണ്ട ഡെറിവേഷനിലെ അവസാനവരിയിൽ തെറ്റി തകർന്നുപോകും, ഉറപ്പ്. ഇങ്ങനെ സങ്കീർണമായ ഡെറിവേഷനിലൂടെ ഒരു പ്രശ്നം പരിഹരിക്കുന്നതുപോലെയാണ് വിവേകിന്റെ കഥകൾ. ഒറ്റപ്പെട്ടുപോയവന്റെ അസ്തിത്വമാണ് പരിഹരിക്കേണ്ടത്. കഥാപാത്രവും കഥാകൃത്തും ചേർന്ന് നടത്തുന്ന അന്വേഷണങ്ങൾ കഥാന്ത്യത്തിൽ പൂർണ്ണമാകുമ്പോൾ വായനക്കാരന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരേസമയം ഒരു ആശ്വാസത്തിന്റെ നെടുവീർപ്പും അതേസമയം അസ്‌ഥി തുളയ്ക്കുന്ന ഒരു ഞെട്ടലും ഉണ്ടാവുന്നു.
മനുഷ്യമനസ്സാണ് കഥാകാരന്റെ പ്രധാന ആയുധം. എല്ലാ രഹസ്യങ്ങളുടെയും മൃതദേഹം അടക്കം ചെയ്ത മനസ്സിനെയാണ് കഥാകൃത്ത് പലപ്പോഴും പുറത്തെടുത്ത് പോസ്റ്റുമോർട്ടം ചെയ്യുക. അത് ചിലപ്പോൾ അശരീരിയാവാം (സമരൻ ഗണപതി), കൺകെട്ട് ആവാം (പ്രഭാതത്തിന്റെ മണം) അല്ലെങ്കിൽ സർവൈവർ ഗിൽറ്റ് ആവാം (ഭൂമി). ജീവിതത്തിലെ സുനിശ്ചിതസത്യമായ മരണമാണ് വിവേകിന്റെ കഥകളിലെ സ്‌ഥിരസാന്നിധ്യം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഈ കഥകളെല്ലാം മറ്റൊരു തരത്തിൽ സത്യാന്വേഷണങ്ങൾ കൂടിയാണ്.
വിവേക് തന്റെ കഥാപാത്രങ്ങൾക്കായി കണ്ടെത്തുന്ന പേരുകളും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഥാപരിസരങ്ങൾ പോലെ വിചിത്രമാണ്. സമരൻ ഗണപതി, ഭൂമി ശൈത്യൻ, മുപ്പുരവാസൻ, ഏകനാഥൻ, എന്നിങ്ങനെ പോകുന്നു അവ. പത്മരാജന്റെയും, എൻ എസ് മാധവന്റെയും കഥകളിൽ ഇത്തരം കഥാപരിസരങ്ങളുടെയും കഥാപാത്രങ്ങളുടെയും വൈചിത്ര്യം കാണാനാവും. നമ്മൾ ഇതുവരെ കാണാത്ത ഏത് കോണിൽ നിന്നാണ് ഇവർ ഈ കഥാപാത്രങ്ങളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവരുന്നതെന്ന് നമ്മൾ അതിശയിക്കും.
വന്യം എന്ന കഥാസമാഹാരത്തിലെ 'പ്രഭാതത്തിന്റെ മണം' തുടങ്ങി 'മരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന മനുഷ്യരെക്കുറിച്ച്' എന്നതിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ ഒരു ശില്പവടിവൊത്ത രചനാശൈലി രൂപപ്പെടുന്നത് നമുക്ക് ആസ്വദിക്കാനാവും. തീർച്ചയായും അത് വിവേകിന്റെ അടുത്ത കഥകൾക്കായി നമ്മെ കാത്തിരിപ്പിക്കാൻ പോന്ന കരുത്തുള്ളതാണ്..
(സുഹൃത്തിന്റെ കഥയെക്കുറിച്ചെഴുത്താൻ കാരണഭൂതനായ, കാരണവരുമായ, ബേസിൽ ബുക്സിന്റെ എല്ലാമെല്ലാമായ പീറ്ററേട്ടനോട് പ്രത്യേക സ്നേഹം❤️)
വിവേക് ചന്ദ്രൻ
തൃശൂർ എൻജിനീയറിങ് കോളേജിലെ സഹപാഠിയും പ്രിയസുഹൃത്തുമായ വിവേക് ചന്ദ്രന്റെ ആദ്യ കഥാസമാഹാരമായ 'വന്യ'ത്തെ കുറിച്ച് അങ്കമാലി ബേസിൽ ബുക്സിന്റെ FB പേജിൽ എഴുതിയ പുസ്തകപരിചയം സസ്നേഹം പങ്കുവെക്കുന്നു:
https://www.facebook.com/1817472791853184/posts/2293941437539648/
കൂട്ടത്തിൽ ഇത്രയും കൂടി കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നു:
കണക്കിന്റെ ഒരു പ്രത്യേകത നിങ്ങൾക്കതിൽ അവ്യക്തത സൂക്ഷിക്കാനാവില്ല എന്നതാണ്. തെറ്റായ ഒരു ഊഹം ഒരു നീണ്ട ഡെറിവേഷനിലെ അവസാനവരിയിൽ തെറ്റി തകർന്നുപോകും, ഉറപ്പ്. ഇങ്ങനെ സങ്കീർണമായ ഡെറിവേഷനിലൂടെ ഒരു പ്രശ്നം പരിഹരിക്കുന്നതുപോലെയാണ് വിവേകിന്റെ കഥകൾ. ഒറ്റപ്പെട്ടുപോയവന്റെ അസ്തിത്വമാണ് പരിഹരിക്കേണ്ടത്. കഥാപാത്രവും കഥാകൃത്തും ചേർന്ന് നടത്തുന്ന അന്വേഷണങ്ങൾ കഥാന്ത്യത്തിൽ പൂർണ്ണമാകുമ്പോൾ വായനക്കാരന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരേസമയം ഒരു ആശ്വാസത്തിന്റെ നെടുവീർപ്പും അതേസമയം അസ്‌ഥി തുളയ്ക്കുന്ന ഒരു ഞെട്ടലും ഉണ്ടാവുന്നു.
മനുഷ്യമനസ്സാണ് കഥാകാരന്റെ പ്രധാന ആയുധം. എല്ലാ രഹസ്യങ്ങളുടെയും മൃതദേഹം അടക്കം ചെയ്ത മനസ്സിനെയാണ് കഥാകൃത്ത് പലപ്പോഴും പുറത്തെടുത്ത് പോസ്റ്റുമോർട്ടം ചെയ്യുക. അത് ചിലപ്പോൾ അശരീരിയാവാം (സമരൻ ഗണപതി), കൺകെട്ട് ആവാം (പ്രഭാതത്തിന്റെ മണം) അല്ലെങ്കിൽ സർവൈവർ ഗിൽറ്റ് ആവാം (ഭൂമി). ജീവിതത്തിലെ സുനിശ്ചിതസത്യമായ മരണമാണ് വിവേകിന്റെ കഥകളിലെ സ്‌ഥിരസാന്നിധ്യം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഈ കഥകളെല്ലാം മറ്റൊരു തരത്തിൽ സത്യാന്വേഷണങ്ങൾ കൂടിയാണ്.
വിവേക് തന്റെ കഥാപാത്രങ്ങൾക്കായി കണ്ടെത്തുന്ന പേരുകളും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഥാപരിസരങ്ങൾ പോലെ വിചിത്രമാണ്. സമരൻ ഗണപതി, ഭൂമി ശൈത്യൻ, മുപ്പുരവാസൻ, ഏകനാഥൻ, എന്നിങ്ങനെ പോകുന്നു അവ. പത്മരാജന്റെയും, എൻ എസ് മാധവന്റെയും കഥകളിൽ ഇത്തരം കഥാപരിസരങ്ങളുടെയും കഥാപാത്രങ്ങളുടെയും വൈചിത്ര്യം കാണാനാവും. നമ്മൾ ഇതുവരെ കാണാത്ത ഏത് കോണിൽ നിന്നാണ് ഇവർ ഈ കഥാപാത്രങ്ങളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവരുന്നതെന്ന് നമ്മൾ അതിശയിക്കും.
വന്യം എന്ന കഥാസമാഹാരത്തിലെ 'പ്രഭാതത്തിന്റെ മണം' തുടങ്ങി 'മരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന മനുഷ്യരെക്കുറിച്ച്' എന്നതിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ ഒരു ശില്പവടിവൊത്ത രചനാശൈലി രൂപപ്പെടുന്നത് നമുക്ക് ആസ്വദിക്കാനാവും. തീർച്ചയായും അത് വിവേകിന്റെ അടുത്ത കഥകൾക്കായി നമ്മെ കാത്തിരിപ്പിക്കാൻ പോന്ന കരുത്തുള്ളതാണ്..
(സുഹൃത്തിന്റെ കഥയെക്കുറിച്ചെഴുത്താൻ കാരണഭൂതനായ, കാരണവരുമായ, ബേസിൽ ബുക്സിന്റെ എല്ലാമെല്ലാമായ പീറ്ററേട്ടനോട് പ്രത്യേക സ്നേഹം❤️)
