നിന്റെ കണ്ണുകൾ..

സ്ഫടികപാത്രത്തിലെ സ്വർണ്ണമീനിന്റെ പിടച്ചിൽ പോലെ നിന്റെ കണ്ണുകൾ..
ചുറ്റും കൂരിരുൾ പരന്നപ്പോൾ നിലാവ് ചൊരിഞ്ഞ പൗർണ്ണമി പോലെ..
വാക്കുകളാൽ പരിഭാഷപ്പെടുത്താൻ കഴിയാത്ത ആയിരം വികാരങ്ങളെ ഒരു നോക്കിൽ കുറിച്ചിട്ട കവിത പോലെ..
എങ്ങോട്ടെന്നറിയാതിരുന്ന യാത്രകൾ സാർത്ഥകമാക്കിയ ദിശാനക്ഷത്രം പോലെ..
നിന്റെ കണ്ണുകൾ..

അലിഞ്ഞലിഞ്ഞ്...

അലിഞ്ഞലിഞ്ഞ് നീ എന്തായിത്തീരും?
ഒരു കാറ്റ്?
എങ്കിൽ എന്റെ ഹൃദയ ശംഘിൽ നീയൊരു സാഗരം നിറയ്ക്കും..
ഒരു ഇല?
എങ്കിൽ എന്റെ വേരുകളിൽ നിന്ന് നിന്റെ ഞരമ്പുകളിലേയ്ക്ക് രക്തമൊഴുകും..
ഒരു നീർകണം?
എങ്കിൽ എന്റെ സജലമിഴികളിൽ നീയൊരു നിത്യസാന്നിദ്ധ്യമാവും..
ഒരു പൂവ്?
എങ്കിൽ എന്റെ സൂര്യൻ അസ്തമിക്കാതെ ജ്വലിക്കും, നിന്നെ കാണുവാൻ മാത്രം.. എന്തായിത്തീർന്നാലാണ് പെണ്ണേ നീ എന്നിൽ നിന്നും മറ്റൊന്നാവുക?

14/6/17

ദൂരം

"ഒരു നിശ്വാസത്തിന്റെ അകലത്തിൽ നിന്നും ഒരു കയ്യകലത്തിലേയ്ക്ക് എത്ര ദൂരമുണ്ടെന്നറിയുമോ?
എണ്ണമറ്റ രാത്രികളിലൊഴുക്കിയ കണ്ണീർകടലിന്റെ ആഴത്തോളം."

പ്രളയം

പ്രളയം

അവർ പറഞ്ഞത് നേരാണ്,
അണക്കെട്ട് നേരത്തെ തുറക്കണമായിരുന്നു.
വേർപിരിയലിന്റെ പേമാരിദിനങ്ങൾക്ക് കാത്തുനിൽക്കാതെ,
അണകെട്ടിനിർത്തിയ സ്നേഹം യഥാസമയം തുറന്നുവിട്ടിരുന്നെങ്കിൽ
ഇന്നീ കണ്ണീരിന്റെ പ്രളയം ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ലല്ലോ..